Viering @internaat

De mis vond plaats in de studiezaal van de jongens. Een paar meiden van het internaat hadden voor de tijd snel nog wat bloemen geplukt die op het altaar werden gezet. Toen iedereen keurig netjes zat te wachten kwam Pater Toon, een Nederlandse man, naar voren. Tot mijn verbazing begon hij vrijwel direct in het Surinaams te praten, zodat ik geen flauw idee had waar de beste man over sprak. Gelukkig wisten de andere 90 aanwezigen dit wel...
Al snel kregen we een boekje in ons hand gedrukt met liedjes en mocht ik uit volle borst mee zingen. Een groot succes... Vol verbazing stond ik te kijken naar de zingende mensen om me heen, de negers die op trommels sloegen en iedereen die half stond te dansen, wat bij Monique, Margje en mij resulteerde in een flinke lachbui. Tja zet blanke 3 stagiaires in een kerk met negers die uit hun dak gaan, dat is natuurlijk vragen om problemen. Na 2 minuten kon ik mijn tranen eindelijk bedwingen en was ook de kramp van het lachen uit mijn kaken verdwenen. Nu werd het toch echt tijd om serieus te zijn! De rest van de mis heb ik genoten van het gezang en het geluid van de trommels, en Monique die haar best deed om in het Surinaams mee te zingen. Het viel me op dat deze mis erg belangrijk was voor de meeste pupillen. Een paar meisjes zag ik huilen en enkele pupillen deden een voorbede. Ik vond het erg bijzonder om te zien dat mensen zoveel kracht kunnen putten uit hun geloof. De jongens en meiden die vol overgave stonden mee te zingen en helemaal opgingen in wat zij geloofden, bezorgen me al snel een flinke brok in de keel. De mis zelf was erg anders dan wat we in Belgie gewend zijn. Geen valse orgelmuziek en mensen die stijfjes voor zich uit staan te staren. Maar trommels, vrolijke muziek en swingende mensen. Ik, als niet wetende wat ik moet geloven, had hier echt gevoel bij. Niet vanwege wat er gezegd werd (ik kon er geen knal van verstaan) maar juist door de sfeer. Een ervaring die ik hier zeker nog een keer mee wil maken...

’s Middags ben ik met Margje naar ‘Vos’, een zwembad in Par’bo, geweest. Na een tijdje te hebben gekeken naar volwassen Surinamers die zwemles kregen, was het tijd voor een frisse duik.

Even later waren we weer terug op het inernaat. Daar werden we meteen weer aan het werk gezet: een voetbalwedstrijd! Onze jongens moesten in de buurt voetballen tegen een studentenhuis en wij mochten gezellig mee. In de bus was het één grote bende. Iedereen zat mee te zingen met de reggae-cd die opstond, volop vrolijkheid! Na een geweldige wedstrijd, waar ik eigenlijk niets van heb gezien, vertrokken we weer richting ons altijd leuke internaatje. Al met al was het weer een fijne dag!