Winti

Ik moet jullie nog vertellen over mijn ervaring met Winti...enkele weken geleden was ik actief als beheerder in het computerlokaal; ik hielp een jongen met het verbeteren van een werkstuk toen we plots een vreselijk luid geschreeuw hoorden. De jongens in het computerlokaal sprongen onmiddellijk recht en stormden naar beneden, ik ging mee naar buiten en mijn eerste idee was dat iemand zich serieus had verwond of dat iemand een epileptische aanval kreeg. Toen ik het geschreeuw van dichterbij hoorde dacht ik opeens dat het huilende honden waren; er ging echt een vreemd gevoel over mij. Ik ging beneden kijken en zag haast alle jongeren rond 1 meisje staan. Toen nog dacht ik dat ze zich had bezeerd, totdat ik het meisje zag schoppen en slaan. Ze bewoog zich net als een slang en gilde heel erg luid; het was best wel eng om aan te zien en te horen. Rond haar stonden enkele jongens; allemaal Creolen dus ik had al een vermoeden wat het kon zijn. Hier geloven ze allemaal steevast in God maar iedere cultuur heeft nog een extra bijgeloof en de Creolen geloven in geesten; zowel goede als slechte. Ik had er wel al eens iets over gehoord maar als je dit aan de lijve ondervindt, dan gaat er echt en naar raar gevoel door je heen; je kan het niet plaatsen, je begrijpt het gewoon niet. Het is dus een Creools gebruik en ze geloven dat er plots-het hoeft niet altijd een reden te hebben- een boze geest over iemand komt en die je overspoeld met kwade dingen. Enkele jongens waren aan het bidden voor dat meisje, een ander legde zijn handen op haar en de rest hield haar stevig vast en probeerde haar rustig te krijgen. Dit duurde ongeveer een kwartier en ik stond er gewoon radeloos naar te kijken; ik voelde me zo machteloos en ben ook nadien beginnen huilen toen de jongeren weg waren. Na die tijd stond ze gewoon op en wist niet wat er was gebeurd dus hieruit blijkt dat het wel degelijk in een toestand van ontoerekeningsvatbaarheid gebeurd en dat maakt het nog enger. Ik kan het gevoel niet beschrijven, je moet het een keertje hebben meegemaakt; je voelt de pijn dat het meisje heeft en je kan er echt niets aan veranderen, zeker niet als je dat geloof niet begrijpt…Het blijkt dus vooral bij en na volle maan te gebeuren en vooral bij meisjes. De dagen erna hebben nog enkel meisjes het gehad; een soort nachtmerrie waarin ze worden vermoord door de enge geest; echt bizar. Ik heb erover gepraat met anderen omdat ik echt wilde weten wat er dan in hen omgaat en dergelijke. Blijkt dus dat het je enkel overkomt als je je mentaal zwak voelt en dan vooral op het vlak van geloof; als iemand twijfelt aan zichzelf of /en aan God dan komt de slecht geest je opzoeken. Ik sprak met iemand die enorm gelooft in God en heel trouw naar de Kerk gaat en heel vaak bidt. Zij vertelde me dat het haar nooit zou overkomen omdat als ze zich minder goed voelt dan gaat ze bidden dat alles goed komt en dan zal dat ook zo zijn. Dus alles heeft met het geloof te maken. Dit komt blijkbaar vaker voor dan ik dacht; het kan alle Creolen overkomen en je kan er op zich weinig aan doen. Men houdt dan een ritueel waarbij er gedanst en ritmisch geklapt of geroepen(gezongen) word. Iemand kan daarbij in een trance raken. Dit kan een kind zijn, maar ook een volwassene. Je hebt ook verschillende soorten winti’s, waarbij mensen zich gaan gedragen als slangen of als tijgers; echt gek man!
Het vreemdste aan alles vind ik dat iedereen hier het gewoon is; het komt vaak voor en ze kijken er niet meer van op, het gebeurt gewoon.

Die avond kon ik echt niet slapen en het heeft even geduurd totdat ik me er had overgezet. Het is ook vervelend dat ik er niet met iemand kon over praten die het ook niet begrijpt, dat is het net, iedereen rondom me is het gewoon en zij begrepen uiteraard niet waarom ik zo schrok. De dag erna heb ik erover gesproken met mijn stagebegeleider en ik luchtte mijn hart, hij begreep mijn gevoel wel en stelde me gerust. Ik vond dat er iets moest aan worden gedaan zodat niet iedereen het plots meemaakt want dat is niet goed voor de sfeer in het internaat.

De volgende dag kwam de pater en ze hebben samen gebeden en hij legde uit hoe ze sterk moeten blijven en dat ze moeten blijven geloven in God en vaak tot hem bidden en dat dan alles goed komt. Daarna zijn we met iedereen alle lokalen in het internaat gaan besprenkelen met wijwater om zo de boze geesten te laten verdwijnen. Best wel een raar moment voor mij, ik die niet geloof in God en geesten moet gewoon meedoen met de rest en hen allen moed inspreken. Ik deed het eerlijk gezegd niet graag en vond het wat hypocriet. Wat zegt dit over mij als maatschappelijk werkster? Wel, hier blijkt alweer mijn naiviteit parten te spelen; ik dacht dat ik mijn cultuurshock al had gehad en ik nu perfect kon meedraaien in deze cultuur. Maar neen, dit is het bewijs dat je op onverwachte momenten toch nog een slag in je aangezicht kan krijgen. Je krijgt het gevoel dat je echt in een andere wereld vertoeft en dat hierop moet zien op te boksen, of je nu wil of niet. Dit was mijn grootse cultuurshock tot nog toe en ik wil dit fenomeen eerlijk gezegd nooit meer meemaken. Op zich goed dat ik het heb mogen meemaken want nu heb ik toch alweer iets bijgeleerd over cultuur en over mezelf… Ik dacht dat ik de cultuur kende en me er moeiteloos kon aan aanpassen maar dit blijkt dus toch niet zo te zijn; blijven aanpassen is de boodschap! Ik moet dus nog alerter zijn voor zo’n zaken en realistischer kijken naar alles…

Na dat voorval kwam ik overstuur thuis en iedereen lag al op bed. Ik klopte bij Henriette aan omdat er met haar wilde over praten want zij had het ook al eerder moeten meemaken; van een cultuurshock gesproken...